اين شهر پر از فتنه كه يك مرد ندارد
بگذار خزان بر همه اش پا بگذارد..!
حالا كه نه دهقان ، نه زميني و نه بذري ست
بهتر كه زمستان همه جا برف بكارد..!

خداوندا به دلهاي شکسته
به تنهايان در غربت نشسته
به مرداني که در سختي خموشند
براي زندگاني، جان ميفروشند
همه کاشانه شان خالي زقوت است
سخنهاشان نگاهي در سکوت است
به طفلاني که نام آور ندارند
سر حسرت به بالين ميگذارند
به آن< درمانده زن> کز غم جانکاه
نهد فرزند خود را بر سر راه
به آن جمعي که از سرما بخوابند
ز <آه> جمع، <گرمي> ميستانند
به آن چشمي که از غم گريه خيز است
به بيماري که با جان در ستيز است
به داماني که از هر عيب پاک است
به هر کس از گناهان شرمناک است
دلم را از گناهان ايمني بخش
به نور معرفتها روشني بخش

به من مگو که خدا را نديده ام هرگز
اگر خدا طلبي
خدا در اشک يتيمان رفته از ياد است
خدا در آه غريبان خانه بر باد است
اگر خدا خواهي
درون بغض زنان غريب، جاي خداست
دل شکسته هر بينوا سراي خداست

هرويرانه نشاني از غياب انساني است که حضور انسان اباداني است. از خودم بود.